Klooster, high tea,typisch Nepalezen dingen enz.

WAARSCHUWING! Heel lang verhaal ;) hahah.

Helloo lieve mensen,

Nu begint het einde echt in zicht te komen. Aan de ene kant vind ik dat heel erg jammer, want Nepal is echt een geweldig land. Ik zou daarom ook iedereen willen aanrader om Nepal is een keer te bezoeken haha. Maar aan de andere kant zal ik weer ontzettend blij zijn om iedereen weer te zien. Drie maanden zonder mijn familie en vrienden was toch wel een uitdaging voor iemand als ik die over het algemeen last heeft van heimwee. Ik moet eerlijk zeggen.. internet en telefonie hebben het mij een stuk gemakkelijker gemaakt. En jullie lieve reacties, pakketjes, kaartjes, speelde daar natuurlijk ook een rol in.

Tot nu toe nog niet echt beroerd gevoeld, ik hoop dat ik de laatste weken ook goed doorkom. Het enige waar ik last van heb is jeuk in mijn neus, hoofd, ogen en een brandig gevoel in mijn ogen. Ik snapte eerste niet waarom het niet meer lukte om mijn lenzen in te doen, ze prikte zo erg dat ik er gewoon slechter door zag. Lang leven mijn bril haha. Maaaar ik denk te weten waardoor het komt; hooikoorts? Ik heb wat gegoogeld, maar over hooikoorts in Nepal kan ik niet heel veel vinden, nog even vol houden en hopen dat het in Nederland over gaat/is.

Ook de afgelopen paar weken heb ik weer genoeg gedaan. Ik heb met Anouk genoeg dingen ondernomen en in de tussentijd was er nog een nieuwe (wat oudere) vrijwilliger in huis gekomen, Curly, inmiddels is ze ook alweer weg. We hebben er met zijn drieën voor gezorgd dat ons gastgezin heerlijk kon genieten van een chocolade fondue. Dit hadden ze nog nooit eerder gedaan en alles wat op tafel stond was op. Ze vonden het heerlijk en ontzettend gezellig, zo gezellig dat aamaa tijdens het eten (heel gezellig) iedereen ging bellen wat we hadden geregeld enz. haha. En toen kwam de vraag; doen jullie dit in Nederland elke dag? Nou nee, volgens mij waren wij dan ruim 15 kilo zwaarder geweest haha.

Vorige week ook weer 7 uur in de bus gezeten richting Pokhara. Anouk was daar nog niet geweest en ze wilde daar toch nog even naar toe. Het leek mij wel gezellig en als het kon graag in combinatie met een bezoek aan een klooster, want ik ben inmiddels al drie keer in Pokhara geweest. Ik heb de dagen in het klooster als aangenaam, mooi en rustig ervaren. Gelukkig mocht er gewoon gepraat en gelachen worden, maar door de rust en de stilte in de omgeving werden we automatisch wat stiller. De ochtend starten om 6 uur in de tempel, een uur lang naar de mantras luisteren en dan proberen niet te denken aan van alles en nog wat, maar te concentreren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat best lastig vond. Ik was ondertussen het nieuwe huis aan het inrichten, na te denken over souvenirs, totaal bezig met andere dingen, maar mijn gedachten deden dat automatisch.. af en toe moest ik dus echt tegen mijzelf zeggen: CONCENTREER LATOYA, FOCUS!!

Na ons bezoek in de tempel was het tijd voor ontbijt, gelukkig hadden ze iets van brood. We mochten niet bij de monniken eten, wel sliepen wij in hetzelfde gebouw waar zij ook sliepen. Er hingen wel overal regels op, zoals het zo veel mogelijk het lichaam bedekken met kleding, het niet knuffelen met de monniken, het niet afleiden, enzovoort. Naast het klooster stroomde een mooi riviertje met grote stenen. Anouk en ik hebben daar enkele uren gezeten met ons schriftje en pen.. stil zijn en schrijven. In de middag zaten wij een paar uur in de bieb, ook hier werd niet veel gepraat en ’s avonds spraken we met wat monniken over hun manier van leven (boeddhisme). In het begin waren de monniken nog wat verlegen, maar zij begonnen steeds meer te kletsen nadat zij ons wat vaker hadden gezien.

In de buurt van het klooster was er ook een Tibetaans vluchtelingenkamp. Hier zijn en Anouk en ik ook nog even langs geweest. Ondanks dat de generatie die er nu woont in Nepal is geboren, hebben zij geen recht op een paspoort.

Even geen wifi, de stilte van de omgeving en het mooie uitzicht zorgde bij mij voor een zen-gevoel. De laatste dag gingen we redelijk ontspannen weg, maar de taxichauffeur haalde ons al vrij snel uit ons zen-modus! Ten eerste wilde hij niet zakken met zijn prijs en ten tweede heeft hij de hele rit gebeld en omdat de persoon hem aan de andere kant niet hoorde, schreeuwde hij alles bij elkaar.. pfff.

Vervolgens nog een paar dagen in Pokhara verbleven. Het hotel was prima voor Nepalezen begrippen en het kussen was heerlijk zacht, ik wilde hem meenemen naar mijn gastgezin . Of we veel hebben gedaan?? Uhmm.. hele dag vertoeven op terras, heerlijk.. en dan toch te moe zijn om oud en nieuw te vieren haha. Na een drankje in het hotel zijn wij om 22.00 naar bed gegaan en zo zijn wij het jaar 2071 in gegaan. Happy New Year vanuit Nepal trouwens ;)! De terugreis was vreselijk.. natuurlijk weer veelste veel betaald en de slechtste plekken ever, Anouk der stoel zakte halve wegen de rit enkele centimeters naar beneden. De volgende passagier gaat niet blij zijn met dat plekje haha.

Ook loop ik natuurlijk nog stage. Ondanks de maanden dat ik hier in Nepal verblijf, blijft het stage lopen wennen. Ik heb niet echt het idee dat ik hier ‘werk’, ik ben aanwezig, probeer de kinderen te vermaken, maar ik kan het geen werken noemen. Laten we zeggen dat het in Nederland geen werken wordt genoemd, maar voor Nepalezen begrippen zou dit best ‘werken’ kunnen zijn. Ik vind het daarom soms lastig om met een voldaan gevoel de dag af te sluiten. Sommige kinderen zoeken mij wel op, doen mee met wat activiteiten, lachen, enzovoort, misschien kan ik hieruit halen dat ze wel blij zijn met mijn aanwezigheid? Het is naar mijn idee lastig om contact te leggen. De kinderen hebben allemaal een beperking, maar er is niet exact duidelijk wat ze hebben. Daarnaast blijft het lastig om iets nieuws in te brengen, omdat zij zo gewend zijn aan hun dagelijkse (altijd maar hetzelfde) ritme. De werknemers weten volgens mij ook niet altijd wat ze aan het doen zijn of waar ze mee bezig zijn, maar ze stralen heel veel liefde uit. Ze gaan hier veel vriendelijker om met de kinderen als op mijn vorige project, al blijft het wel Nepal. Hoe dan ook, ik geniet van de kinderen en ik probeer er het beste van te maken.

En dan nog even het laatste.. een lijstje met naar mijn idee typische Nepal dingen hihi. Sommige dingen kan ik nog steeds niet aan wennen, sommige dingen zijn ontzettend mooi, andere weer heel erg triest.
- Honden die overdag in een ik-ben-dood-houding liggen en ‘s nachts de buurt wakker houden met hun geblaf.
- Honden die met stokken worden geslagen omdat zij ‘zogenaamd’ iemand kwaad hebben gedaan.
- Mannen die knuffelen, hand in hand lopen over straat, over elkaar benen wrijven, enz, maar geen homoseksueel zijn (of zeggen dat niet te zijn;) hihi)
- Ongegeneerd in hun neus peuteren tijdens gesprekken, even het resultaat bekijken en dan een plekje vinden waar het snotje naar toe gaat of gewoon neus snuiten in de handen en aan de stoelbussen smeren.
- Vrouwen die schouders en benen moeten bedekken, maar wel met een blote buik over straat lopen.
- De shopjes in kleine hokjes of garageboxen die allemaal hetzelfde verkopen.
- Het goedkoop uiteten kunnen. Het is mogelijk om voor 12/15 euro heerlijk een driegangen menu te eten en daarbij ook nog te drinken.
- Het geweldige uitzicht, de mooie bergen en variatie aan landschap.
- Vrouwen (en soms mannen) die met vol beladen manden over straat lopen. Die manden zijn doormiddel van een band om het hoofd bevestigd.
- De manier van huizen bouwen. Hier wordt echt nog veel handenarbeid gedaan en heel veel samengewerkt. Men staat met zijn tienen op een rijtje en geven op die manier bijvoorbeeld het cement door.
- De vieze onhygiënische gaten in de grond, die een toilet moeten voorstellen.
- De bedden met een dun matras, hard kussen en zware dekens.
- De ontzettend lange nagels van gasten, die zij soms nog een geweldige meidenkleur roze lakken.
- De vriendelijke mensen. Soms te vriendelijk dat ze gelijk denken echte ‘vrienden’ te zijn.
- De overvolle bussen, soms hangen mensen buiten de bussen omdat ze zo vol zijn. Daarnaast is het reizen met de bus ontzettend goedkoop. Een uur in de bus is 30/40 euro cent.
- Het verkeer :O! Of je nou tegen het verkeer in gaat, rechts of links inhaalt, allemaal geen probleem.
- Het vele getoeter om aan te geven dat je er aan komt.
- De manier van alcohol controle.. Laat mij even je adem ruiken? Ok prima! (bij twijfel wordt er een test gedaan).
- Drie keer op een dag rijst kunnen eten (dhaal bhat), al doe ik daar niet aan mee haha.
- Het schapen van de keel met ontzettend veel geluid en dan de grootste rochel ever uitspugen. Man en vrouw.
- De vieze en vervuilde lucht in Kathmandu.
- De gewoonte om vuilnis op straat of over het balkon te gooien. Resultaat? Overal vuilnis en viezigheid.
- Het met zijn vieren op de motor zitten, waarvan alleen de bestuurder een helm moet dragen.
- Denken dat waar het geluid uitkomt van een telefoon, ook het gedeelte is waar je doorheen moet praten. Jup, dat is altijd een ontzettend grappig gezicht, want de persoon aan de andere kant verstaat er niks van en daardoor gaan ze nog beter hun best doen om tegen het verkeerd gedeelte te praten.
- De geweldige combinatie kleding. Alles kan, instappers met sokken, slippers met sokken, enz.
- De koeien die overal los lopen of midden op straat liggen.
- Het willen koken en verzorgen van andere, mensen volproppen met eten haha.
- De ontzettend groten huizen, die soms afgewisseld worden met ‘dingen’ die je geen eens huizen kunt noemen.
- Het buitenspelen van de kinderen. Om 6 uur in de ochtend staan kinderen al op het voetbalveld om voor school nog buiten te spelen.
- Het ‘tevreden’ lijken te zijn met de kleinste dingen.
- Het oplichten van alle toeristen haha. Toeristen hebben zogenaamd veel geld, dus waarom de huidige taxiprijs aanbieden als er soms ook mensen zijn die het driedubbelen kunnen/willen betalen?

Zot te zien is het een hele lijst geworden en volgens mij ben ik alsnog de helft vergeten. Als ik het zo terug leest klinkt het wat negatief, maar dat is niet helemaal het geval. Ik ben echt aan het genieten van mijn verblijf in Nepal en ondanks dat ik wel een klein beetje naar huis verlang, ga ik er nog even een leuke, leerzame en interessante tijd van maken. Tot snel in Nederland!!! xxx